Նաիրի ԲԱԴԱԼՅԱՆ. Շատ աննշան «քաղաքակրթական» տարբերություն

Մի քանի օր առաջ ամերիկյան հեռուստաալիքներից մեկով ԱՄՆ-ի նախկին նախագահ Ջիմի Քարտերը պատմում էր իր ֆոնդի իրականացրած միջազգային խաղաղարար ու հումանիտար ծրագրերի մասին:
Այսօր Կրթության գծով ՄԱԿ-հատուկ դեսպան Գորդոն Բրաունը (Մեծ Բրիտանիայի նախկին վարչապետ) ռադիոյով շատ էմոցիոնալ ելույթ էր ունենում աշխարհում դպրոց չգնացող շուրջ 250 միլիոն դպրոցահասակ երեխաներին դպրոցական կրթություն ապահովելու հնարավորությունների փնտրտուքի մասին:
Հիմա նայենք, թե ինչով են զբաղվում մեր և մեր ստրատեգիական դաշնակիցների նախկին պրեզիդենտները:
Այդ առումով բախտներս բերել է, պատմելու շատ բան չկա: Ստրատեգիական դաշնակիցներ Ռուսաստանում, Բելառուսում, Թուրքմենստանում, Ղազախստանում, Ուզբեկստանում, Հյուիսային Կորեայում, Կուբայում, Սուդանում ու Զիմբաբվեում նախկին պրեզիդենտ չի լինում. նրան կա՛մ թաղած են լինում, կա՛մ կերած:
Դե, իսկ Հայաստանի Հանրապետություն կոչվող Պախանատում էլ նախկին պրեզիդենտ կոչվելու համար կա՛մ պետք է Դոդի Գագոյի մանկլավիկ լինել ու Հայաստանում ընդդիմադիր շարժում խեղդել 1-ինի նման, կա՛մ էլ նույն Դոդի օրթախը լինել ու Աֆրիկայում առյուծ խեղդել` երկրորդի նման:
Շատ աննշան «քաղաքակրթական» տարբերություն, ինչպես ասում են:

Մեկնաբանություններ